Jak w tytule. Plan był taki, by w niedzielę, z samego rana wstać, zjeść i przejechac się gdzieś niedaleko, max 100 km, coś zobaczyć, zwiedzić i  bez ciśnienia wrócić na obiad... Taaa... Kto zna mnie i męża wie, że plany to sobie można robić - i tak zawsze kończy się na spontanie.

Po śniadaniu - eeeee - nie, nie jedziemy, jakieś takie chmury dziwne, małż wymęczony, nic, siedzimy w domu. Przewaliła się burza, zjedliśmy obiad, leniuchowania ciąg dalszy... Wściekła trochę byłam, bo chciałam jechać, jak na złość nic z tego nie wyszło... Po chwili małż mój zadumał sie przy oknie i zapytał, czy jedziemy? No baaa! Nie wiadomo gdzie, po co i na jak długo, bo 16 na zegarze, ale ważne, że jedziemy :-) Zapakowałam się w skórę, zabrałam kasę, dokumenty, sprzęty już czekają - plan wycieczki - gdzieś za Pcim, tam jakiś piękny punkt widokowy jest. Wyjechaliśmy, tankowanie i w drogę. Prędkość typowo "patrolowa", za Zetką musiałam grzecznie i bez wygłupów. Droga, którą znałam szybko sie skończyła i zaczęły się dróżki znane tylko mężowi.

I pierwszy błąd! Babo - nie goń nikogo jak drogi nie znasz! Małż się rozkręcił to i ja odrobinę chciałam, nie mogłam go dogonić to odkręcałam trochę. Zdziwiłam się mocno, gdy nagle lewy zakręt zacieśnił sie tuż za szczytem - kur.... ten mój odruch głupi - nacisnęłam klamkę! Zamiast składać się mocniej ja hamuję! Kretynka! Na szczęście nic się nie stało, bo rozum zwyciężył, złożyłam się mocniej, hamulec odpuściłam i udało się. Ale wiem - nie umiem skręcać!

Wyjeżdżamy z jakiejś wioseczki, skręcamy w lewo i już widzę tą "cudowną" drogę. Wije się to to pomiędzy łąkami, droga szeroka na jeden samochód, asfalcik gładziuteńki i mokry - aż błyszczy się z daleka... Niedawno musiało padać. Pięknie! Zetka męża mocą nie grzeszy, musiałam wbić u siebie jedynkę i tak sobie suniemy razem. Co chwilę jakiś "lokalny" jedzie z góry właściwie na pamięć, więc na wszelki wypadek zatrzymuję się przy każdej mijance. Wiadomo - przezorny zawsze ubezpieczony! Udało sie dotrzeć na szczyt i faktycznie :-) Piękne widoki! Lasy, łąki, piękne góry, od czasu do czas wyrasta jakis dom... Sielanka. Zatrzymaliśmy się, podziwiamy - odchyliłam szybkę kasku, powietrze pachnie lasem, mokrą korą, asfaltem...

Hej! Ale przecież jak się wyjechało na górę, to teraz trzeba zjechać... Po tym mokrym i śliskim? Ja? Nieeee... W dodatku jak na złość po drugiej stronie góry prowadzą "roboty drogowe" - powycinali asfalt w każdym szczycie każdego zakrętu w poprzek do zewnętrznej... Już widziałam siebie jak leżę albo jeszcze lepiej - jak lecę w te drzewa, sunę na tyłku za GSem z tej skarpy prosto w urwisko... Spiełam się okropnie, ale zjechałam. W żółwim tempie, muszę to przyznać, ale zjechałam. Stop na skrzyżowaniu, odchylamy kaski i o jaaaa... W Makowie przecież jesteśmy! No to ładna mi krótka wycieczka!

Szybka piłka, skręcamy w lewo i jedziemy po.... oscypki :-) Cel wycieczki - przełęcz Krowiarki. Jedziemy równiutko, max. 80 km/h, spokojnie staram się analizować każdy winkiel, fajnie mi :-) Dogoniliśmy(??? jak to możliwe) innego motocyklistę i teraz już we trójkę wspinamy się do góry. Po drodze mijamy się z motocyklistami, którzy już wracają, machamy, pachnie lasem, pachnie górską rzeką, znacie ten zapach? Takie zmoczone i zakurzone kamienie, zapach krystalicznie czystej wody... Na samą myśl o niej zaczynają mnie boleć zęby :-) Ech, ależ ona musi być zimna!

Ostatni zakręt w lewo i parkujemy na poboczu. Dojechałam ostatnia, motocyklista-tyrysta już siedzi na poręczy, ćmi sobie papieroska, małż kupuje moje ulubione oscypki, stop, wyłączam zapłon, otwieram boczną stopkę, zsiadam... O mój tyyyyłek! Kask z głowy - czy ja moge jutro nie iść do pracy? Musimy wracać? Strasznie nie chcę... Turysta (zagraniczny się okazało) na mój widok szczerze się uśmiechnął i ćmił sobie dalej siedząc na tej drewnianej poręczy. Wsunęłam "na miejscu" jednego oscypka - białego - koniecznie nie wędzonego, kilka "makaroników" i cóż, trzeba jechac dalej... Pożegnaliśmy przypadkowego kompana wcycieczki i jazda.

Teraz zjazd w dół, mijamy znajomy punkt widokowy - cholera, nie widać Tatr - szkoda... Lubię patrzeć na góry, wyobrażać sobie, że taki widok mam z mojego tarasu górskiego domu... Mijamy camping, na którym co roku mieszkamy przynajmniej kilka dni i jedziemy dalej. W samej Zubrzycy jeszcze szybko do sklepu, bo po tych oscypkach pić się zachciało, zjeżdżamy do Jabłonki - dalej gór nie ma... Tyle, że teraz już wiem dlaczego - niebieskie, ciemne chmury... I grzmi... Cudownie!

Nawijamy na krajową, zasuwamy do Rabki ile się da. Co prawda droga szeroka i szybka, auta nas mijają, ale całkiem niezłe tempo mamy - z góry i z wiatrem w plecy małż wyrabia nawet i ponad 90 :-) Rozkoszuję się widokami, wokoło pola, lasy, łagodne pagórki, po lewej zostawiamy Babią... Znów pachnie, ale inaczej, pachnie deszczem, a my się spieszymy, może nas nie dogoni? Zerkam od czasu do czasu w lewo i obserwuję ciemne chmurzyska, które już się z nami zrównały.

W Rabce mokry asfalt - byłaś tu burzo? Cholera, trzeba jechac ostrożniej. Małż zasuwa nadal tym samym tempem, wiem, wiem, mam go nie gonić, ale ja nie chcę wracać sama w tej burzy? Na kasku zaczynają rozbijać się krople deszczu, czuję też jak uderzają o skórę - pac, pac, pac... Droga zaczyna parować, delikatna mgiełka unosi sie też nad łąkami - cholera, mimo wszystko ładnie :-) Człowiek jadący samochodem kompletnie tego nie czuje, nie widzi... Wszystko zmywają wycieraczki...

W Mszanie robi się już całkiem cimno, chmura ma kolor granatowo-czarny, na drzewach widzę błyski uderzających piorunów gdzies tam z tyłu. Niecodzienny widok! Przez Wiśniową, Dobczyce, Raciborsko jakimś cudem omijamy deszcz, teraz już czuję, że jestem zdenerwowana, kompletnie nie myślę o tym jak mam jechać, jak brać zakręty - dziwne uczucie, jadę zupełnie odruchowo i sprawia mi to ogromną przyjemność!

Do domu docieramy już w totalnej ulewie, ciemności, a burza rozrabia nad naszymi głowami. Pioruny uderzają raz za razem, małż szybko pakuje sprzęty pod dach... Uff.... Ściągam ciuchy, padam na kanapę... Fajnie było :-) Uśmiech mam przyklejony do twarzy :-)

W sobotę znów jedziemy do Zubrzycy! Kocham to miejsce! Jest takie "moje"...