Miała być wycieczka, miał być wyjazd, dobra zabawa... Ano miała... W sobotę roboty dookoła domu masa, drzewo do kominka, przycinanie krzewów, wierzba rozrosła się na potęgę, poplewic było trzeba, a Suzuki czeka sam... Wieczorem już było źle, już wiedziałam, że z wyjazdu będzie jedna wielka d...

Cholera, człowiek jeszcze w sile wieku, ale plecy odmówiły posłuszeństwa. Musiało mnie zawiać, ani się schylić, ani wstać, przekręcić się na bok, kaszlnąć... Fuck... Pogoda wymarzona, nie ma słońca, nie ma upału, delikatny wietrzyk (dobra, wietrzyk delikatny nie był i jakoś tak źle mi się kojarzy przez te plecy...). Tylko wsiadać i jechać! Zrobiłam przymiarkę i... no nie da rady. Nie złapię kierownicy, w krzyżu łupie, cholera jasna, że też akurat musiało mi się to napatoczyć...

Pół niedzieli siedziałam jak na szpilkach, trochę wkurzona, rozczarowana nawet. Jeździć, jeździć mi się chce! A kręgosłup stwierdził, że moje plany to ma w poważaniu - nie i koniec- babo pogódź się z tym!

Co można robić z motocyklem jak się jeździć nie da? Ano można go dopieścić! Małż zabrał się za Zetkę, bo prawdopodobnie zostanie sprzedana, więc zażyczyłam sobie przytoczenie Suzukiego, skompletowałam pędzle, benzynę techniczną, wodę z płynem do naczyń, ściereczki i jazda! Jak już udało się zasiąść to zasuwałam systematycznie od koła po koło.

GejeS błyszczy, lśni, wiem gdzie ma miejsce każda śróbka, nie udało się tylko doczyścić żeberek silnika jak chciałam, ale i tak jestem zadowolona. Przesiedzieliśmy sobie, ja i GS, tak kilka godzin, więc nie mogę powiedzieć, że nasza integracja nie postępuje do przodu.

Jazda jazdą, ale dopieszczać też należy! I tym optymistycznym akcentem rozpoczynam tydzień czekając aż plecy przestaną dawać o sobie znać i znów gdzieś pojedziemy.