Pierwsza samodzielna i samotna wycieczka za mną. W sobotę rano jeszcze nerwowo sprawdzałam prognozę pogody, nie chciałam by w trasie spotkała mnie ulewa, bo jakoś nie jestem w stanie uwierzyć, że moja skóra wyposażona w membranę dała by radę - nie ma opcji, przez zamki i tak pewnie by mnie zmoczyło.

Mąż wyprowadził GSa, zapakowałam się w "papę", na termometrze już 30 stopni w cieniu - fantastycznie! Klei się to wszystko do mnie, już nie mogę oddychać, czy mówiłam już kiedyś, że nie cierpię takich upałów? Nic to - jak się obiecało odwiedziny, to lecę!

Odpalam - rozrusznik zgrzytnął, maszyna zagadała, aż jakiś starszy Pan zatrzymał się i przyglądał takiemu zjawisku - kurdupel na motocyklu, opatulony szczelnie i w dodatku baba :-) Noga trzęsła się na sprzęgle - nosz kurde jak na egzaminie. Przez moje piękne miasteczko przetoczyłam się z prędkością patrolową, wiecie, sobota, masa ludzi na zakupach, łażą i nie patrzą czy coś nadjeżdża. Spokojnie wyjechałam na obwodnicę, delikatne przyspieszenie, wypadam na autostradę, by nie przebijać się przez środek Krakowa i.... Matko Boska, wieje, w kasku szumi, własnych myśli nie słyszę, ręce zaciskam na kierownicy, przecież mnie za chwilę zwieje! Już wiem - muszę nabyć drogą kupna jakąś szybko-owiewkę. Ciul z tym, że nie będzie wyglądać estetycznie. Już wiem, że jazda z prędkościami ok. 120-130 km/h jest nie dla mnie - przynajmniej na razie.

Zjechałam z autostrady i zaczyna się to, dla czego właśnie chciałam moto. Wiejsko-miejskie drogi, piękne widoki, delikatne zakręty. Jadę grzecznie, staram się nie przekraczać prędkości, auta mnie od czasu do czasu wyprzedzają, a niech jadą. Muszę wyglądać dziwnie, na moto i nie zapierd..... :-) Wbiłam 4 i tak sobie grzecznie pyrkam, od czasu do czasu zaleci jakimś swoiskim zapachem z pól, jaaaak przyjemnie....

Wpadam w prawy łuk, widzę skrzyżowanie... Auto na środku drogi, leży moto... Nogi zrobiły się jak z waty, zwalniam... O Boże.... Dlaczego teraz? Krzyczę czy wszystko ok? - Tak, leć dalej!...

Szlag, nie umiem, nagle totalna amnezja, jak to sprzęgło obsługiwać? Nie mogę wbić jedynki, w głowie się kręci... Przecież to mogłam być ja? No oczywiście, że mogłam... Przecież to właśnie teraz się stało... Kolejne kilkanaście kilometrów - przyznaję się bez bicia, nie wiem jak przeleciałam. Nie pamiętam.

- Dziewczyno - nie daj się zwariować! Krzyczałam sobie sama do siebie, jedź dalej! Najchętniej porzyciłabym GSa gdzieś na poboczu i wróciła na nogach... Twarda bądź! Pojechałam. Dalsza droga, cóż, jakoś przeszła. Dotarłam na miejsce, wypiłam kawę, zjadłam obiad w miłym towarzystwie, jadąc na kolejne spotkanie zgubiłam drogę, zwiedziłam kopalnię odkrywkową, nawinęłam trochę niepotrzebnych kilometrów, chcąc zapytać o drogę wystraszyłam okropnie jedna Panią, która uciekła na drugą strone ulicy, gdy pytałam jak jechać :-) Muszę chyba wyposażyć GSa w nawigację. Choć takie błądzenie ma swój urok, nie powiem :-)

Droga powrotna do domu była znacznie przyjemniejsza, jechałam bardziej odważnie, bardziej pewnie. Kilometry mijały tak, że przestałam zauważać, że tak na prawdę jadę na moto. Byłam zadowolona z siebie, bo sposób wysuwania brody w kierunku zakrętu na prawdę działa! Moto samo jedzie tam gdzie popatrzę :-) Czułam się tak, jakbym odkryła Amerykę!

Z wycieczki w sumie wróciłam w bardzo pozytywnym nastroju i pod ogromnym wrażeniem. Wiecie co mnie tak cieszy? Nie znam innych motocyklistów, a jednak na drodze nie czułam się sama! Każdy jadący z przeciwnego kierunku machał lewą, stojący na postoju motocykliści również mnie pozdrawiali. Fajne uczucie wiedzieć, że mimo tego, że się nie znamy - jednak lubimy się w jakis specyficzny sposób. Szkoda mi tylko tego, że już na pierwszej wycieczce zobaczyłam z czym się wiąże moje marzenie...