Kolejne wycieczki za mną, jedna z mężem do Ochotnicy Górnej, podczas której przywoływałam wspomnienia z czasów "gówniarstwa"... Ech...

Drugi wyjazd już samotny, tym razem za Krościenko... Ciągnie mnie w te góry i lasy, oj ciągnie. Znajomy wraz ze swoim towarzystwem bawił tam na zlocie, zaprosił na kawę, hmmm - daleko nie mam, czemu nie. Przecież do odważnych świat należy, tak?

Zapakowałam się na moto, tankowanie i w drogę. Trasa bardzo przyjemna, znów tymi bardziej bocznymi drogami, po cholerę pchać się Zakopianką, jak można w cudnych okolicznościach przyrody kontemplować. Odkryłam, że w czasie jazdy fajnie mi się myśli o życiu, tak po prostu...
Droga przez Dobczyce, Wiśniową, Kasinę, Mszanę leciała jakoś tak sama. W Kamienicy już bardzo przyjemnie, wpadłam do Krościenka, oj, ludzi dużo... Po kilkunastu minutach dotarłam do celu. Szybko wypiłam kawę, cóż... Ktoś na GSie nie bardzo pasuje chyba do towarzystwa na wypasach, więc co ja tu będę robić... Poza tym pogoda zaczęła się dość mocno chrzanić, chmury nad jeziorem, Tatry ledwo widoczne, duszno... Pożegnałam znajomego, podziękowałam za kawę i po chwili już nawijałam do domu.

Bardzo dużo myślałam, cholera, miałam wrażenie, że powinnam posiadać conajmniej coś za 30 tyś. żeby czuć się "motocyklistką"? Takie mieszane odczucia, cholernie mieszane... Bo kupiłam go i domagałam się naprawy? Pomijam już zupełnie fakt, że zapłaciłam za coś z 2002 roku, a silnik obecny na bank jest mocno starszy - teoretycznie tańszy? Że wywaliłam troche kasy w błoto na same dojazdy i transport... Hmmm... Ciul z tym, grunt, że się dobrze bawię jeżdżąc sobie teraz gdzieś przed siebie...

Tak się zamyśliłam, że w ostatniej chwili zauważyłam Panią, która nieświadomie bardzo chciała mnie zabić. Awaryjne hamowanie, palec na klaksonie, strach w oczach... Pani postanowiła zawrócić sobie na prawym łuku startując z pobocza, a że droga wąska, to staneła w poprzek jezdni... Nawet spacerowicze na chodniku ją ochrzanili... Jedyneczka, dwójeczka i znowu lecę i znowu sobie myślę, że cholera jednak życie piękne jest, że wracam sobie do domu, mam do kogo, mam do czego, że cholera - trzeba coś zrobić z pracą, bo ciągle kasy mało... Takie tematy łatwiej się wałkuje, jeśli człowiekowi tak od niczego jest przyjemnie, mniejsze sie wydają...

Jadę za autami - co ja sie tam spieszyć będę, zdążę przeciez na kolację... Stop, koreczek na prostej. Na prostej??? Cholera, migają światła po lewej, wóż strażacki jeden, drugi, pół wsi leci chodnikiem, coś sobie krzyczą, widać, że ogromnie zaaferowani, powychodzili z domów... Czekamy i czekamy, w końcu można jechać, więc oczywiście wolniutko, trzeba przecież zobaczyć. Szlag! R1 leży na boku, straz posypuje asfalt, zmiata ten pył z rozlanym paliwem, karetka nie odjeżdża... A mnie wszyscy stojący na chodniku pokazują sobie palcami... Tak ku....a - następny jedzie!

Aż mnie głowa rozbolała (tak, tak, babska przypadłość)... Po drodze jeszcze ulewa i burza, olałam czekanie na zasikanym przystanku... Na stacji w Kasinie zażyłam procha i do domu.

Lubię chyba samotną jazdę, bo jadę tak szybko jak chcę, nie robię innym obciachu moim moto i umiejętnościami, zatrzymuje się kiedy potrzebuję i nie martwię się innymi. Minusem jest to, że nie mam na kogo liczyć, gdyby coś jednak się stało... Przynajmniej nie od razu. I nie ma z kim pogadać na postoju... Chyba, że akurat chcę pomyśleć. Wtedy jest idealnie.